Iedereen reageert op zijn eigen manier, een goede of foute reactie bestaat niet. Misschien ben je in de war of bang. En kun je nergens anders meer aan denken. Misschien ben je boos en wil je iedereen die je tegenkomt de schuld geven van jouw ziekte. Misschien ben je ook wel opgelucht, omdat je nu eindelijk weet wat er mis is.
Hoe je ook reageert het is volkomen normaal. Het kost tijd om je gedachten weer op een rijtje te krijgen.
Weet dat je er niet alleen voor staat. Je kunt bij heel veel instanties terecht voor hulp. Je ontmoet veel mensen die je kunnen helpen bij het verwerken van de situatie. Je familie en vrienden willen er ook voor je zijn. Dus als je problemen hebt of ergens hulp bij nodig hebt: vraag het gewoon! Ben je het antwoord weer vergeten of begrijp je het niet, stel je vragen dan opnieuw.
Artsen en verpleegkundigen zijn gewend dingen heel vaak uit te leggen. Blijf net zo lang doorvragen tot je weet wat je wilt weten.
Onthoud: zelfs als je je juist nu heel eenzaam voelt - je bent écht niet alleen.